Trudno jest wyobrazić sobie Boże Narodzenie bez choinki. Dzięki udekorowanemu bombkami, migoczącymi lampkami i wszelkiego rodzaju ozdobami drzewku, dom nabiera świątecznego nastroju. Ubieranie choinki w wigilię to już tradycja. Pierwsze choinki w polskich domostwach pojawiły się na przełomie XVIII i XIX wieku na terenach zaboru pruskiego. Żołnierze i urzędnicy pruscy zachęcali Polaków do strojenia drzewek. Największą popularność zyskała wśród arystokracji, a później  pozostałej ludności. Jednak na wsiach  pojawiła się dopiero w okresie międzywojennym, gównie w centralnej i południowej Polsce. Droga choinki „na wieś” nie była prosta. Początkowo wieszano pod sufitem gałązkę świerka, sosny, czy jodły. W niektórych regionach Polski zamiast gałązki w najbardziej reprezentatywnej części domu stawiano snopek zboża lub siana. Do strojenia wykorzystywano różnego rodzaju owoce, orzechy. Z czasem nadano im znaczenie symboliczne. Choinka była uznawana z źródło życia, ponieważ nawet zimą zachowywała zielony kolor. Orzechy symbolizowały dobrobyt i siłę. Jabłko to symbol biblijnego jabłka zerwanego przez Adama w raju. Świeczki i światełka miały wskazywać drogę, a łańcuchy zniewolenie grzechem. Dziś ozdoby do przystrajania stały się bardziej wymyślne. Sznury elektrycznych lampek, kolorowe bombki, sztuczny śnieg wyparły ręcznej roboty łańcuchy z bibuły, cukierki i owoce wieszane na gałązkach.

Choinka choć w nowej szacie nie straciła na swoim uroku i będzie zawsze symbolem Świąt Bożego Narodzenia.